El Tronador
Tijdens de afdaling vanaf Refugio Lindo (zie ons vorige blog: klik!) kwamen we een ontzettend leuk Argentijns stel tegen die ons uitgebreid vertelden over wat we zéker moesten gaan zien in de omgeving van Bariloche, ons volgende doel. El Tronador, een grote berg-gletsjer, waar de stukken ijs onder luid gebulder naar beneden vallen.Tronar = bulderen!
 |
| In Nationaal park Nahuel Huapi |
Aan het eind van de middag rijden we het PN Nahuel Huapi binnen, waar de Tronador binnen valt. Eerst nog een stukje asfalt, dan stofzooi! Halverwege richting Tronador stoppen we aan een rivier om even te eten en ha! daar is-ie dan eindelijk. Maandenlang is het hem gelukt zich te verstoppen, maar nu zien we hem! Martín pescador grande, de Amerikaanse reuzenijsvogel (Megaceryle torquata).
Die hebben we te pakken! Terwijl om ons heen de drukte van de Argentijnse dagjesmensen afneemt, rijden wij verder, dieper het park in, zodat we de volgende ochtend in alle rust al het moois kunnen verkennen.
Die hebben we te pakken! Terwijl om ons heen de drukte van de Argentijnse dagjesmensen afneemt, rijden wij verder, dieper het park in, zodat we de volgende ochtend in alle rust al het moois kunnen verkennen.
 |
| Verzamelplaats voor smeltend gletsjerijs |
Na een overnachting aan het riviertje dat door smeltwater van de Tronador-gletsjer wordt gevoed, is het maar een klein stukje rijden naar de parkeerplaats helemaal aan het einde van de weg. We zijn de allereersten! Ook de uitspanning die deze P rijk is, is nog dicht.
 |
| Bij El Tronador |
Hebben ze wel wat mee, die Zuid-Amerikanen: iets met de duivel. In Pali Aike had je dat ook al (klik!), hier gaat het om een, vanuit de mirador gezien, fors keelgat waar een waterval uit stroomt. Vandaar garganta (keel). Spannend! Klein wandelingetje, dat vraagt naar meer.
 |
| Midden van de foto: het keelgat! |
Terug naar de P en dan ff zoeken naar de start van een serieuze beklimming. Er loopt een route naar een hoog gelegen mirador en die gaan we doen!
Mirador Oeste Glaciar Castaño Overo y Ventisquero Negro
Moet je gezien hebben. Echt hoor! De route naar deze mirador was wel weer ff stijf omhoog en het laatste stuk was ook niet echt lekker voor Marleen, want vlak naast een forse afgrond en zonder bescherming.
Maar wel doorgelopen, bikkel, waarna er een enorme verrassing uit onverwachte hoek kwam. We dáchten dat we op het plateau van de mirador een mooi uitzicht op de gletsjer van de Tronador zouden hebben en dat was ook zo. Alleen ... iets verder doorlopen bracht ons bij een mirador van de sprookjescategorie. Een berggletsjer boven een enorme vallei, met watervallen van bijna 300m hoog. Dat zijn de verrassingen die dit soort reizen helemaal speciaal maken. Zó mooi!
 |
| Erosie van lava uit een zij-uitstroming van de vulkaan |
 |
| De berg over en getrakteerd worden op dit uitzicht! |
Een tijdje zitten kwijlen was eigenlijk te kort, wel een video opgenomen (Klik!) en dan toch uiteindelijk naar beneden, op naar het restaurant waar inmiddels ongetwijfeld de koffie klaar stond ….
Ha! De tent was eigenlijk nauwelijks open. Op het van paardevliegen vergeven terras kregen we opgewarmde koffie van gisteren. De verse koffie was blijkbaar voor de Argentijnse toeristen, die volgens de kastelein pas na het middaguur zouden aanschuiven. Wat zou je je ook druk maken!?
Tijd voor een anekdote
Niet alleen de toeristen bij de Tronador draaien op een andere klok, veel gaat hier anders ...
Vissers van Nederland, het hóeft niet zo vroeg! In vroeger tijden, toen Hans met zijn vader ging vissen, of later, wanneer de vader van Hans zelf ging vissen (wat hij tot op zeer hoge leeftijd heeft gedaan), was het credo: heel vroeg op, want 's ochtends bijten ze het best!
Niet zo in Argentinië…we hebben vissers op zondag op hun dooie akkertje om een uur of tien naar de waterkant zien wandelen. Lekker op tijd, want dan bijten ze het best! Voor Argentijnse begrippen heel vroeg, normaal gesproken begint het leven tijdens vakanties pas na 12 uur.
De hanen houden zich aan het Argentijnse schema: ze kraaien absoluut niet vóór achten!
De hanen houden zich aan het Argentijnse schema: ze kraaien absoluut niet vóór achten!
Wij maken ons ook niet druk, maar we gaan wel verder! Dichter naar Bariloche toe, waar het volgens de boekjes in het hoogseizoen afgeladen is!
Cerro Catedral
Bariloche: zomer en winter een enorme trekpleister. Om te skiën en om te wandelen. Wij willen een soort combi doen: met de skilift naar boven en dan naar beneden lopen. We rijden naar het skidorp dat buiten Bariloche is aangelegd en overnachten op een niet erg romantische maar wel erg praktische plek: het enorme parkeerterrein dat tegen de skiliften aan ligt. Een grote asfaltvlakte, niet voor iemand met pleinvrees, zeg maar.
 |
| Midden op de grote parkeerplaats overnachten. Zo gek als een deur! |
Wel lekker handig want de volgende ochtend kunnen we zó naar de skilift banjeren. Eerst even langs de toiletten, die gelukkig net schoongemaakt werden. Marleen was ooggetuige van dit arbeidsintensieve proces: twee keer sproeien met een luchtverfrisser en klaar is Carlos!
 |
| Toch nog in de skilift! |
De route valt nauwelijks te beschrijven. Na de eerste makkelijke kilometer lopen we nét onder de graat en is het soms klimmen en klauteren over de granieten obstakels. Het is een smal paadje langs steile afgronden met uitzichten die maar moeilijk in foto's te vangen zijn.
 |
| Prachtige wandeling naar Cerro Catedral! |
 |
| Stijl!!! |
 |
| 2400m |
We lunchen bij Laguna Schmoll, dat we bereiken na een steile afdaling. De wandelaars die ons op dit stuk tegemoet lopen hebben het duidelijk zwaar!
 |
| Laguna Schmoll |
Na Schmoll volgt een eenvoudig stuk langs Laguna Tonchek, waar aan het uiteinde Refugio Frey ligt. We dachten hier wel een bakkie troost met lekkers te kunnen scoren maar dat viel tegen: niks lekkers en ook geen koffie! Wel druk hier, grote groepen jongeren vooral. Hoogseizoen! Maar eigenlijk valt dat allemaal wel mee.
 |
| Laguna Tonchek |
Dan weer verder de rest van de afdaling aftikken. Het wordt een lang stuk, na verloop van tijd hebben we allebei duidelijk het gevoel dat we er wel klaar mee zijn. Het uitzicht is eentonig, het is drukkend warm. Dan is er toch nog opeens het laatste stukje afkorting! Ons autootje staat al op ons te wachten en ook het grijze emmertje is er! Dus het zweet wordt eraf gewassen, dan eten, lezen, knorren. Morgen gaan we verder, na tanken en boodschappen doen pakken we de in lyrische bewoordingen beschreven Zevenmerenroute. Moet je gezien hebben. Zeggen ze.
Ruta de los 7 Lagos
Het eerste stuk van de route slaan weer over, want een stukkie omrijden wordt in de boekjes nogal aangeprezen vanwege de bijzondere rotsformaties. Het alternatief gaat over een niet al te drukke nationale weg langs Rio Limay en langs El Dedo de Dios, de Duim van God. Die staat natuurlijk te liften!
 |
| El Dedo de Dios. |
Dan slaan we af naar het westen en rijden langs een mooi stuk rivier richting Lago Traful. Alles helemaal OK, tot we bij Villa Traful aankomen.
 |
| Lago Traful |
Een bizar dorp, zeker 15 campings, maar volgens ons is er niks te beleven, aan de waterkant waai je uit je zwemkleding. Voorbij Villa Traful komen we bij het meest stoffige stuk ripio dat we ooit gehad hebben. Zonder dollen: onderstaande foto geeft aan hoe goed het zicht soms was …
Op de Ruta de los Siete Lagos
We mogen niet klagen. We hebben deze reis al zó ontzettend veel ontzettend moois gezien. Maar we mogen wel onze verwondering uitspreken. Toch? Bij een in ruime mate aangeprezen route langs maar liefs zeven meren, een route waar de nodige bussen met reikhalzende toeristen overheen gaat, verwachten we wel wat: grote en efficiënt aangelegde uitkijkpunten, onverwoestbare informatieborden waarop ook na jaren nog steeds te lezen staat naar welke van de 7 meren je met een brok in je keel aan het kijken bent.
 |
| De Zeven merenroute. |
Het is echt een mooie route, prachtige meren ertussen, helaas ook meren die we nauwelijks konden zien vanwege het hoog opgeschoten groen, en vaak versleten infoborden. Met zorgen omtrent het lijfsbehoud moesten we enkele krappe, in bochten aangelegde parkeerplaatsen inschieten.
Ben je in de buurt? Doen dan die zeven meren route. Ben je in Zwitserland, rij langs de vierwoudsteden. Zo ongeveer, alleen in Argentinië is het veel rustiger.
En wij? Wij hebben geen tijd om te rusten! 😆😆 Wij gaan verder naar het noorden, waar hoge vulkanen en andere bergreuzen op ons wachten! Wat een reis!
En wij? Wij hebben geen tijd om te rusten! 😆😆 Wij gaan verder naar het noorden, waar hoge vulkanen en andere bergreuzen op ons wachten! Wat een reis!
