Op zoek naar rust en lekker weer.
De avonturen op de GR11 en GR15 zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten. We zijn allebei behoorlijk afgevallen en denken er zelfs over om ons avontuur als dieet-tip commercieel te gaan uitbaten. Geen Sonja Bakker of Montignac die hier tegenop kan!
Flauwekul natuurlijk, want dat is werk en daar waren we nou juist mee gestopt…
Hoe dan ook, het is de hoogste tijd om eens een week ergens te gaan niksen, beetje lezen, blogje doen, van het weer genieten. Nou, dat laatste viel nog niet mee! Het is in zuid Frankrijk ongewoon veranderlijk weer. Geen twee dagen achtereen droog, of warm, of beide. We zoeken een scala aan meteo-apps af, van weather.com, meteociel.fr, yr.no tot buienradar.nl en concluderen: we gaan naar de Hérault, daar is het vooruitzicht behoorlijk. Zijn we nog nooit geweest, dus dat komt goed uit!
De avonturen van … zonder avonturen.
Onze excuses. We gaan een dag of vier, vijf niks meemaken. Beetje wildkamperen. Niksen. Deze paragraaf doet de titel van dit blog absoluut geweld aan. Avonturen lezen? Dan snel naar de volgende paragraaf!
Voor de die-hards: in twee dagen rijden we op ons gemak naar Parc naturel régional du Haut-Languedoc, in de Hérault. We vinden in de buurt van Bédarieux een beschut plekje in een wat verlaten en verwilderd landbouwgebied, met steile heuvels en doorsneden met bosjes. Vrijwel niks te doen, dat doen we dan ook en dat is toch even lekker!
 |
| Koningspage |
Heide, en móói man!
 |
| Als je goed kijkt, zie je in het midden de toren. |
Een paar dagen later zien we, vanaf een nieuw overnachtingsplekje, in noordelijke richting een toren uitsteken boven rood gekleurde heuvels: Alpenheide, heel veel, en één toren, Tour de guet de Rosis: een opgekalefaterde wachttoren, die herinnert aan de bewogen geschiedenis van het dorpje Rosis, dat in het verleden vaker ongewenst van naam, gemeente, kanton, burgermeester en opperhoofd is gewisseld dan de inwoners lief was. Lopen we naar toe! Halverwege even een video maken: klik!
De weg naar de toren is eenvoudig: brede paden, laag stijgingspercentage. Lekker zo, dagrugzak op, koffie en Snickers mee, banjeren maar.
Eenmaal boven moesten we natuurlijk ook weer terug - niet via dezelfde weg, want dan was het al helemáál geen avontuur meer! Dus gaan we zigzaggend een stenige helling af, richting iets in de verte wat op een paadje lijkt. Halverwege de helling switchen we naar de oevers van een smal, verdiept liggend stroompje en komen zo weer in de bewoonde wereld terecht. Cool.
Gorges: de Colombières en d'Héric
De ene gorge is de andere niet, zo bleek uit de twee wandelingen die we om twee gorges in het Caroux-plateau maakten. Populair streekje ook: het trekt verreweg de meeste bezoekers van de gehele Haut Languedoc.
De wandeling rond Gorge de Colombières is een echte aanrader! Best steil, maar goed te doen en met prachtig zicht op het riviertje dat door de gorge stroomt, op de rotsmassieven en de wijde omgeving.
 |
| Gorge de Colombières |
Even een video maken: klik! en daar gaan we weer, verder de gorge door. Even later: klaar!
Done that, op naar de volgende!
Tja, Gorge d'Héric! Hele families lopen over het asfaltweggetje langs het water en brengen de dag door in een van de vele poeltjes. Avontuurlijker geesten, wij ook, slaan af, de allengs steiler wordende helling op. We verwonderen ons over de loodrechte wanden en peilers die, zo lijkt het, maar nét het evenwicht bewaren en volgens ons elk moment in kunnen storten. Maar ja, geologie hè, daar staat geen tijd op en instorten kan dus morgen, maar ook over 1000 jaar!
Wandelen wordt na de lunch klauteren en klimmen. Wanneer we meerdere kabels en kettingen hebben gebruikt om de bijna loodrechte stukken te kunnen passeren, wordt het ons te gek en draaien we om! Eenmaal beneden lopen we, ook al is het ruim in de middag, tussen de families door langs het water en koelen we naar goed voorbeeld, de vermoeide voeten in een van de vele poeltjes.
Eind van de dag checken we de meteo: het wordt dik boven de 30C! Wegwezen dus. Via Olargues rijden we naar een perfect plekje iets naar het noorden, iets hoger, bij een meertje, in de schaduw van een paar dikke bomen.
 |
| Olargues |
Hier houden we het wel een paar dagen vol!
 |
| Lac de Bourdelet |
Mais non! De volgende dag komt een overigens aardige boswachter ons vertellen dat één overnachting oogluikend wordt toegestaan, maar dat het nu wieberen is! We begrijpen het en voor vertrek maken we eerst nog een prachtige wandeling.
 |
| Boskikker |
 |
| Panteramaniet |
 |
| Hanenkam |
 |
| Echte Tolzwam |
 |
| Roodgerande houtzwam |
Die middag vinden we een nóg betere plek op nog geen 15" rijden. Een mooie uitham aan een grindweg, weg van de weg zeg maar!
Jut en Jul kijken vallende sterren!
Zaten wij even heerlijk op ons wilde plekje. Helemaal senang. Water genoeg, stroom genoeg (zonnepanelen!), kaas, bier en een restje rosé koud in de koelbox. Man man man wat een leven.
We verheugen ons hier op onze tweede nacht op deze mooie avond en nacht van de 12e augustus: vallende sterren kijken! De hele week is het 's nachts al strak helder. Sterren zover je kunt kijken! Dat belooft wat.
Komt in de loop van de middag en volstrekt onverwachts Paulus de Boskabouter langsrijden (klik!) We hadden net de daktent helemaal open staan om de boel goed te ventileren, maar hij herkent ons en vraagt met een glimlach: "Vous n'allez pas dormir ici, n'est-ce pas?" Non, zegt Hans, c'est pour la ventilation". Ja ja, dan is het goed...maar niet heus. We voelen een bezoek in de avond in de lucht hangen, dus pakken we ijlings ons boeltje in en rijden opnieuw een stuk naar het noorden. We vinden een zeer prima plekje op een heuveltop, 1003 m hoog, je kunt de vallende sterren bijna vangen!
We zitten koud aan het bier, licht briesje in de rug, wanneer we tegenover ons wolkenvelden aan zien komen drijven. Wie had die besteld?
Marleen checkt de Franse buienradar en ziet tot ons beider afgrijzen dikke regenbuien op ons afkomen. 23:00 is time zero! Da's lekker…
We maken er toch maar het beste van. Om kwart voor elf is het nog droog, de daktent is klaar en we installeren ons voor de zekerheid op de stoeltjes, met zicht op het noordoosten, recht boven Casseiopeia is een flink gat in de bewolking! En dan vallen even later de eerste druppels.
Vet balen! Maar niet getreurd, later die nacht zijn ruime opklaringen beloofd. We zetten de wekker om 03:30 en duiken dromenland in.
Wanneer we wakker worden is het buiten stil. Té stil.
Zo'n stilte die je in Nederland hoort als er net een halve meter verse sneeuw gevallen is.
Of wanneer er dikke, dikke nevel hangt…
Dat laatste dus.
We dalen de ladder af, het natte gras in, en zien dat we nog geen 25 meter ver kunnen kijken. Erwtensoep, dames en heren. Knappe vallende ster die daar doorheen prikt.
Slapen dus maar weer, de dikke deceptie laten we buiten achter. 's Ochtends is het zicht niet veel beter. We doen boodschappen in het nabijgelegen Lacaune, ontbijten bij een picknickplaats om de hoek (waar we door drie herrie makende grasmaaiers worden verjaagd) en rijden dan verder naar opnieuw een mooi plekje.
De zon is doorgebroken. Koffie met choc. Thee met flan, Marleen's eerste deze reis. Douchewater ligt in de Camp Shower op te warmen.
Man man man wat een leven! Life is good! Nietwaar Ferry?!
 |
| Oogstmier |
De miersoort is polymorf, dit wil zeggen dat de werksters in verschillende groottes binnen de kolonie voorkomen. Hoewel de relatief grote werksters vaak 'soldaten' worden genoemd is het een mythe dat deze mieren gespecialiseerd zijn in vechten. De soldaten hebben een bijzonder groot hoofd door de verontwikkelde kaakspieren, deze gebruiken zij om de grotere, hardere zaden open te kauwen. Aldus wiki.
Die avond piepen we nog een tijdje door wat gaten in het bladerdek en zien elk twee vallende sterren. Als je niet kijkt zie je niks, dus moeten we tevreden zijn met de oogst van dit jaar!
Wandelen rond Lacaune: MTB terrein
We wisten het niet, maar al snel bleek dat de door ons bedachte wandeling in MTB terrein lag. Voor de liefhebbers zijn routes over brede en smalle paden uitgezet. Onze digitale kaart laat ook wat wandelpaden zien, maar soms zijn die er helemaal niet en net zo vaak zijn ze de laatste tijd nauwelijks belopen. Dankzij onze voortreffelijke App (Locus maps) vinden we zonder al te veel problemen onze weg, die zowel door productiebos als door ouder loofbos leidt. En ook hier steekt er iets slang-achtigs over: een hazelworm! Geen slang, geen worm, maar een pootloze hagedis! Om te voorkomen dat het diertje door fietsers wordt overreden, verplaatsen we hem/haar naar de berm. Video: klik!
 |
| Hazelworm |
Nabij stroompjes vinden we mooie paddestoelen. Niet om te eten, wel om te fotograferen! Drie redenen: (1) vriend Cees zegt dat je er pas ná het eten achter komt of je de juiste soort te pakken hebt, wat (2) op dramatische wijze bevestigd is geweest door het trieste lot van de hoofdpersoon uit "Into the Wild", en (3) door ons als het even kan te houden aan het motto tijdens het wandelen: "Take nothing but pictures, leave nothing but footsteps."
En nu genoeg gekletst: we gaan terug naar de Pyreneeën. ¡Vamos!
