zondag 20 mei 2018

Hawaii - Kilauea, Spencer Beach, Nāpau Crater

Hawaii

Ach! Hawai’i. Is het voor velen niet een lang gekoesterde droom, het paradijs ver, ver weg aan de andere kant van de wereld? Groene oerwouden, valleien om van te watertanden, gouden stranden met mooie glimmende golven, zich in de tropische wateren lavende walvissen die puur voor de lol af en toe een sprongetje doen.
Toen we het vorig jaar aan Robin en Jop vertelden was het dan ook van ‘Wauw! Hawaaaaaaii’!

Het was dus een beetje een ontluisterend aankomen toen de luchthaven van Honolulu (Honolulu, weet je wel, van hoela-rokjes en bloemenkransen) een dorre betonwoestenij bleek te zijn, zonder gezellig koffiecorners waar we onze overstap-uren in luie fauteuils konden doorbrengen. Het was er wel warm, dat dan weer wel.
Een korte vlucht bracht ons naar Hilo, hoofdstad van Big Island. Het half uur dat het duurde voordat we de huurauto hadden opgehaald was het warm en droog. Kort na het instappen gingen de sluizen open en al snel konden de ruitenwissers het in hun gezamenlijke woeste heen-en-weer dans niet meer aan.


Kort daarop werd ons volledig duidelijk dat we in de VS waren. Overal, maar dan ook overal, kon je de bordjes tegenkomen:

PRIVATE PROPERTY
KEEP OUT
NO TRESPASSING

We zijn al even onderweg maar dit agressieve vertoon van angst en onmacht zien we echt alleen hier.

Dus voor de zekerheid maar nergens aangeklopt voor een praatje pot, maar schielijk doorgereden naar ons eerste overnachtingsadres: de Airbnb van Katherine, een erg aardige, behulpzame Aziatische vrouw.
In de open keuken ...
Ruime kamer, heerlijk bed. Grote keuken - dat álles in de keuken vies en vet was en dat de katten ‘s ochtends gezellig aan een dode rat zaten te knagen, ach. Na Nepal valt alles mee ….klik!
Ook in de open keuken ...
Maar we komen natuurlijk niet alleen maar naar Hawai’i (spreek uit: Hawai-ie) voor het mooie weer en de  aangevreten import-knaagdieren. We komen vooral voor de lava-brakende vulkanen. Spetterende geeloranje fonteinen, langzaam blubbende poe-oehoe, de trage lava waar je vlakbij kunt komen. Verrassing! Zegt de ranger op het Volcano National Park dat twee weken vóór onze aankomst op Hawai’i die laatste stroom tot stilstand is gekomen. De verantwoordelijke krater, de Pu’u O’o, doet het even niet, of er is een blokkade hoger op de berg dan waar de toeristen mogen of kunnen komen.
Dat is dus wel een gevalletje jammer! Later meer hierover!!!
Kilauea
Onze eerste blik op de Kilauea krater. De spatter in het vrij diep liggende lavameer kleurt de wolken.

Dan maar door naar een krater die het in ieder geval wél doet: de Kilauea. De middag en avond van ons eerste bezoek is het bewolkt en soms wat regenachtig. De verwondering is er niet minder om: voor het eerst in ons nog zo prille leven zien we Echte Lava. Het spul zorgt ‘s avonds voor een prachtige oranje gloed op de passerende wolken. Door de verrekijker is het nog spectaculairder en om alvast wat te verklappen, het wordt alleen maar beter.

Deze dagen lopen we door een imposante lavatunnel, minstens 4 meter breed en een paar honderd lang. We zien voetafdrukken die honderden jaren geleden in lavamodder zijn achtergelaten en inmiddels uitgehard. Hawai’i laat in deze eerste dagen al zien over unieke landschappen te beschikken. Klik! De eindeloze lavavelden zijn indrukwekkend - minstens zo indrukwekkend is het feit dat de twee  moedervulkanen die dit eiland gevormd hebben en dat nog steeds doen, beide wereldrecordhouder zijn: Mauna Kea is de hoogste berg ter wereld, gerekend vanaf de depressie in de zeebodem. Mauna Loa is de berg met de grootste massa.

Hot pools en blote billen

Onze host vertelde dat je bij de Tide Pools aan de zuidoostpunt van het eiland mooi kunt snorkelen. Omdat we die spullen niet hadden hebben we ze bij Walmart gekocht; ook hebben we onze fun-stuff afdeling uitgebreid met Boogieboards (Bodyboards) voor het eventuele speelplezier aan de noordwestkant van Big Island.



Haai lava tree
Een lava-tree: restanten van een boom
die door lava is overspoeld 
Het snorkelen was echt heel mooi. Nauwelijks koraal maar wel veel prachtige vissen. Ietsje terug waren de Hot Pools, waar, door aardwarmte verhit, zoet water mengt met zeewater en je zo een lekker badje kunt nemen. Viel een beetje tegen - lauw water vanwege de vele regen. Wel een bizarre gebeurtenis opgetekend: we zitten op het droge te lunchen, snelt er een dame voorbij, beetje hippie gekleed, rent niet over het pad maar over het gras naar de zijkant van de pool. Kleedt zich helemaal uit en gaat in haar blote kont het water in. Tuut tuut tuut, dit is Amerika, dus wordt ze  door de badmeester teruggefloten. De dame kleedt zich vervolgens doodgemoederd aan, rent dan weer over het gras naar haar auto en rijdt weg. Hele grap duurt geen vijf minuten. Begrijpt u het?

Bodyboarden

Die dagen wordt het echt een dingetje dat Big Island ontzettend in de weg ligt van de oost-west passaat, die, vluchtig voortvliedend over de warme wateren, enorme hoeveelheden water opneemt. En als je als warme, van vocht zwangere lucht, dan twee van die kolossale bergen tegenkomt dan weet iedereen wat er staat te gebeuren: regen. Veel en vaak.
Dat waren we al snel zat dus na een paar dagen huilie-huilie verkasten we naar het noordwesten.
Onze route ging langs Rainbow Falls in Hilo. Bij gebrek aan zon geen rainbow maar wel veel water.

Rainbow Falls Hilo Hawaii
Rainbow Falls, Hilo.

Mooier nog dan deze waterval waren de bomen die even verderop te zien waren. Groot, veel onderling vergroeide takken, luchtwortels die wortels geworden waren. Te groot voor een paar woorden, dus drie foto's en twee filmpjes: klik! en klik!








Hilo heeft trouwens twee heel aardige parkjes, naast elkaar en eentje vlak aan zee. Vanuit het ene parkje, dat lijkt op een Chinese tuin, kun je via een loopbruggetje het kleinere kustpark bereiken. Het is compleet, met overdekte paviljoenen, wc's en groen waar je van alles tegen kunt komen:

Black-crowned night heron (Kwak)




Een prachtig hagedisje

Na al dit gelanterfant was het hup! naar Spencer Beach Park, een stukje groen met strandje, wc’s, lauwe/koude douches en een overdekt terras. Met verse kokosnoten en mango's die als rijpe appelen op de grond valken: klik! En het weer was heerlijk. Genieten dus!
Met bewaking, die, zoals met veel hier op dit eiland, de regels vooral voor de toeristen handhaaft maar niet of althans heel veel minder, voor de Hawaiianen.

Bodyboarden, dus.
Plekje op Spencer Beach
Blik op het landschap achter Spencer Beach
Yes! We kunnen los. Mooi plekje gevonden, tentje neergezet en toen was het tijd voor wat een grote hobby kan worden: bodyboarden. Iets naar het zuiden ligt Hapuna Beach, daar zijn de volgende, weinig verhullende opnames gemaakt: vier foto's en drie video's: klik! en klik! en nóg maar een: klik!
Bodyboarden is eindeloos leuk!

Jump & go!

I'm king of the world!

Komt een mannetje aangedreven ...










De overige, zich dichtbij onze waterpret verpozende badgasten, moesten vaak om ons mee lachen! Een en ander is niet geheel zonder risico, gezien dit waarschuwingsbord enkele honderden meters van ons strandje vandaan:


Er is op dit bizarre eiland vanzelfsprekend meer te zien dan een stelletje happy pensionados. Zo reed datzelfde duo over de highway bij Kona, zagen ze ineens opnieuw een lavatunnel! Mooi om te zien - en hoeveel het dak van de tunnel op veel plaatsen was ingestort of dat zeker van plan was, waren er genoeg mannetjes met te veel testosteron in de aderen om aan hun vrouwtjes te laten zien dat ze best wel een tunneltocht aandurfden! Uiteraard uw mannetje niet, die is wel wijzer!
Mannetje op veilige afstand van
onstabiele lavatunnel!

Vrouwtje voor een hoge lava-rug.


Op de tweede dag van ons verblijf kwamen we laat in de middag terug op Spencer Beach. We hadden een mooie wandeling aan de noordkust gemaakt en op de terugweg zagen we, we zijn in de VS, een basisschool met buiten allemaal kluisjes, in tegenstelling tot de kapstokjes met rugzakjes in Nieuw Zeeland.

Uitzicht vanaf de Awini trail voorbij Polulu beach.

En passant zagen we een bultrug drie keer uit het water springen. Je maakt wat mee op zo’n dag! Je denkt dat je dan wel klaar bent…

Familiepret

Maar nee hoor. Het was vrijdag en wat gebeurt er dan: Hawaiiaanse families bezetten alle plekken op de camping. Wij waren door een grote familie volkomen ingebouwd. Eerst was het wel even een soort van leuk en vonden we het bijzonder, zo’n hele familie gezellig bij elkaar. Maar de snoeiharde muziek, aangedreven door een midden op het terrein geplaatst aggregaat, het gezuip, gebral en geschreeuw tot erg laat, de slap tot niet ingrijpende bewaking - we waren er wel klaar mee, hoe mooi zonsondergangen hier ook konden zijn.
Gezellig, toch?! Of niet ...



We besloten terug te rijden naar Volcano NP, via de weg die tussen de twee reuzenbergen door ging. Op de afdaling richting Hilo werden de hemelsluizen weer eens op ongekende wijze geopend. Een noodweer van buitenaardse proporties - het schijnt op dit traject normaal te zijn: klik!

Lavaspatter en lavavelden

Na boodschappen gedaan te hebben bij KTA in Hilo en de Natural Foods winkel in Keaau (absolute aanrader: klik!), door naar de krater van de Kilauela. En: geweldig! Het lava niveau in de krater was flink gestegen waardoor we een prachtig uitzicht hebben op een prachtig lavameer met indrukwekkende spatter. Foto's en video's (klik! en klik!) zijn mooi, de werkelijkheid was werkelijk indrukwekkender.
Lava spatter in de krater van Kilauea





We horen ook dat er nog steeds geen lava uit de Pu’u O’o stroomt maar dat de druk daar wel oploopt. De kraterbodem was in 2 weken tijd ongeveer 20 meter gestegen! Wie weet gaan we het toch nog meemaken!

De dag erop is weer een ouderwetse wandeldag, maar wel over een bizar terrein.
Vanaf de parkeerplaats (waar we nog mooi even twee vogelsoorten scoren: de inheemse Nene en de verwilderde pauw) is het bal.
Verwilderde pauw

Nene, ofwel Hawaiigans.

Onder een strak blauwe hemel lopen we 11 km (heen en ook weer terug) over zwarte lavavelden, soms zelfs door de warme stankstoom die uit scheuren en gaten komt walmen. De omgeving is bizar - we hebben vaker over lava gelopen maar de schaal is hier zó veel groter..
Lavavelden met op de hele achtergrond de
zwaarste berg ter wereld: Mauna Loa.




In de verte ligt de Pu'u O'o - lange tijd vermaard vanwege de lavastromen die tot in zee liepen.


Misschien een video? Geeft toch weer een andere kijk! Klik! en je ziet Marleen door zwaveldioxide-rijke dampen lopen. Klik! voor een mooi beeld van Mauna Loa en een verhaal over het ontstaan van de lavavelden.

Aan het eind van de trail ligt Nāpau Crater - verder mogen we niet omdat we dan te dicht in de buurt van de Pu’u O’o komen die flink aan het uitgassen is. Hapje doen dan maar en weer terug!

Terug is naar de camping in Volcano National Park, waar het 's avonds flink koud kan zijn. Koud was ook de douche die we kregen toen we zagen dat voor de tweede keer de tentstok van ons tentje was gebroken. Gerepareerd met de pole doctor, dat wel, maar wel balen. De fabrikant, Vaude, reageerde net als bij de vorige breuk niet. Slechte after sales service, Vaude!


Lief kleumpje helemaal ingepakt!

Sea Arch


De laatste rit in Volcano NP bracht ons helemaal naar de zuidkust, waar behalve een mooi voorbeeld van touwlava ook een fraaie natuurlijke boog in zee te zien was. En om het natuurschoon verder op te leuken deden we er gewoon een selfie bij. Omdat het kan!

Touwlava, Pahoehoe


Het volgende blog beschrijft deel II van onze even spannende als unieke avonturen op dit ongewone eiland.

vrijdag 4 mei 2018

Nieuw Zeeland: Lake Waikaremoana, Rotorua, Coromandel - Cathedral Cove

Lake Waikaremoana, New Zealand

Lake Waikaremoana (Tja.... probeer dat maar eens uit te spreken ).

We hebben het Zuidereiland vaarwel gezegd en zijn met wat vertraging vanuit Nelson naar Auckland gevlogen. Precies op het spitsuur rond de luchthaven worden we door de shuttleservice van ons autoverhuurbedrijf via sluipwegen naar hun kantoor gebracht. Even de formulieren regelen en hop! Nog 10 dagen rondkarren in een huurautootje en wat blijkt: ook in dit model kunnen we slapen. Handig dat we allebei een compact formaat hebben!


Lake Waikaremoana
Uitzicht op Lake Waikaremoana



Eerste bestemming is Lake Waikaremoana, staat al een tijd op Marleen’s lijstje. Het meer, slechts 2200 jaar oud, is gevormd toen er na een aardverschuiving een enorm stuk rots de rivier blokkeerde. Het meer ligt midden in een groot, naar het schijnt ongerept stuk oorspronkelijk woud. Voor we daar aankomen, rijden we langs Rotorua, blijven slapen op een aardige camping (Willowhaven. Website: klik!), pal aan Lake Rotorua. De foto's hieronder en de video (klik!) geven een impressie.

Lake Rotorua, Willowhaven


Lake Rotorua, Willowhaven


Zwarte zwanen, Lake Rotorua, Willowhaven
Zwarte zwanen bij Lake Rotorua.
Foto genomen vanaf camping Willowhaven.

De volgende dag is het nog uren rijden door schier eindeloos productiebos en kaalslag. Niet om heel erg vrolijk van te worden.
In de omgeving van Lake Waikaremoana is het mooi vertoeven: verschillende andere meren en meertjes, watervallen in diverse maten en grandioze uitzichten. Uiteraard foto's en een video: klik!



The green frog - een geïntroduceerde kikker.






Erosie



De overnachtingen bij Waikaremoana vinden plaats in een hoekje van een gravelterreintje (kost gratis ;)), tegenover het oude DOC bezoekerscentrum, waar het bord “Visitorcentre” nog steeds, maar inmiddels tevergeefs, mensen naar toe verwijst. Het hele gebied is wat beheer betreft aan de lokale Maori-stam teruggegeven. Het lijkt erop of die tak van sport nog wat oefening en aanpassing kan gebruiken. Het nieuwe bezoekerscentrum is nauwelijks te vinden - tot je vlak voor een groot houten gebouw staat waar in het Maori iets op staat en waarvan bij navraag blijkt dat dat het nieuwe bezoekerscentrum is. Multifunctioneel, want er wordt in de grote open ruimte ook vergaderd waardoor je je slechts fluisterend verstaanbaar mag maken.

We huren hier een roeibootje om op het nabijgelegen (uurtje lopen) Lake Waikareiti te gaan spelevaren. Omdat de weersomstandigheden in dit gebied snel en ernstig kunnen veranderen, zeker in negatieve zin, zijn hikers en roeiers sinds kort verplicht een Personal Locator Beacon te huren. De hele boel was hier maanden stilgelegd vanwege enkele fatale ongelukken. Vandaar!


Lake Waikareiti
Lake Waikareiti
Anyway, de roeiboothuurprocedure. Na betaling krijg je een genummerde sleutel. Daarmee kun je je bootje losmaken - tenminste, als die sleutel past op het slot waarmee je bootje vast zit. Bij ons was dat niet het geval, maar paste de sleutel op een ander bootje dus hebben we die maar geënterd. Normaal gesproken loop je dan na het geroei een uur terug om je sleutel in te leveren. Wij hadden geregeld dat we de sleutel onderweg terug aan de nieuwe roeibootjeshuurders zouden geven, zodat we wat meer tijd op het water konden benutten.


Lake Waikareiti
Good to go!
Nadat we roeiboot, roeispanen en reddingsvesten in gereedheid hadden gebracht, staken we van wal. Mooi weer, wolkjes en mistbanken, licht windje, prachtige omgeving. De eilandjes in het meer waren vanwege pest control helaas verboden terrein. Na een tijdje aan de riemen gesjord te hebben (hoe dat eruit ziet, zie je hier: klik! ), besloten we om ons bootje in de luwte aan wat boomtakken bij een eilandje vast te leggen om te lunchen.
Lekker relaxed, maar de tijd vloog om en al snel moesten we weer terug varen. Strak plan, eitje, ware het niet dat juist tóen het weer binnen twee minuten omsloeg. Dichte mist om ons heen, een echte whiteout. Eng! klik! voor de video. Op gevoel en inschatting van de windrichting voeren we een paar minuten door - toen toch maar de GPS tevoorschijn gehaald. Wat bleek: we waren 180 graden de verkeerde kant op geroeid. Dit was gelukkig snel gefixed en mooi op tijd konden we ons bootje aan wal trekken.
Daar stond een erg aardig Canadees stel ons op te wachten - ze verwachtten dat ze ons bootje zouden krijgen om naar een hut verderop te roeien, maar dat klopte niet. Samen met hen hebben we ruim een uur gewacht op zowel hun als onze nieuwe roeiers - tevergeefs. Het beheer van vier roeibootjes blijkt soms zo makkelijk nog niet. Hoe het ook zij, we hebben leuk gekletst met deze Canadezen van Vancouver Island en elkaar de uitnodiging gegeven om langs te komen!

Los van al dit moois graag jullie speciale aandacht voor het volgende filmpje, waar een ruim 800 jaar oude Rata-boom (feitelijk een saprofyt) een schitterende hoofdrol speelt: klik!


Lake Waikareiti
Lake Waikareiti op Paasmorgen

Sanctuary Loop Walk

Een stukje terug naar het noordwesten ligt bij het dorpje Minginui de allerslechtste gravelweg van Nieuw Zeeland. Werkelijk de Emmenthaler onder de gravelwegen, vaak meer gaten dan weg … Maar, Lieve Lezers: jullie moeten hier overheen wanneer jullie NZ bezoeken.


Want: aan het einde van dit weggetje ligt een leuke kleine (gratis) camping (foto boven en video: klik!), aan een riviertje, met een brug die toegang geeft tot het Mooiste Bos in NZ. En wij kunnen het weten. De Sanctuary Loop neemt je in anderhalf uur mee langs ontelbare woudreuzen (doorgaans rimu) in een bos zoals een bos hoort te zijn. Bomen, Podocarps, conifeer-achtige reuzen van 800 tot 1000 jaar oud. Een bos, dicht, complex, onaangetast, met kiwi’s.

Kiwi's? Yes! Onze laatste kans om deze schuchtere nachtbrakers te zien! Er is zelfs een speciale kiwi-trail waar halverwege een apparaatje hangt waarmee je nog even je herinnering op kunt frissen hoe kiwi's klinken.

Gewapend met onze rode lampjes hebben we die avond met gespitste oren een uur in het donker gezeten. En we hebben ze gehoord! Drie keer een mannetje, twee keer een vrouwtje. Niks gezien, toch tevreden! Kiwi’s zijn cool!

De dag erop hebben we een paar kilometer verderop (eerst weer terug over die gatenkaas) nog een mooie boswandeling gemaakt. Opvallendste verschijning: de H-boom.



De H-boom. Twee bomen
die vriendjes zijn geworden.

Zowel hier als in de Sanctuary bleef het vrijwel volstrekt ontbreken van vogels en insecten toch een bizar fenomeen. Je vraagt je af of deze bossen dan echt onaangetast zijn en op termijn kunnen overleven! Het vrolijk rondstrooien van 1080 maakt ook slachtoffers onder de vogels zelf, niet alleen onder hun geïmporteerde vijanden. Hoeveel draagkracht hebben die uitgedunde populaties nog?



Stinken in Rotorua

Rotorua. Tja. Frenzy schrijft dat wanneer je ooit naar Yellowstone of IJsland zult gaan, je Rotorua nu wel over kunt slaan. Beide bestemmingen staan op de lijst, maar voor de zekerheid pakken we Rotorua mee. Eerst nog even langs een door Frenzy aanbevolen krater met stoompluimen, levensgevaarlijke poeltjes en bovenop een geweldig uitzicht. Dat laatste viel tegen, wel heeft uw vaste fotografe een mooie foto en een leuke 360 graden video gemaakt: klik!

Leuk grapje!


De geiser die elke dag om 10:15 gestart wordt door er een hand zeeppoeder in te gooien, waardoor het massaal aanwezige en betalende publiek op tijd naar de volgende attractie kan, laten we voor wat-ie is. Wel genieten we opgetogen van de overal in de stad pruttelende poeltjes en de enigszins onwelriekende zwaveldampen. Rotorua is heel erg Hotel Motel Holiday Inn (Rappers Delight! klik! met lyrics!) met daar tussendoor eet- en vreettenten. Maar ook: heerlijk relaxen met de voeten in een warm badje, lekkere zitkussens op het gras buiten de bibliotheek.
Chillen in Roturua



Resten van het verleden. Het gras is een bowls-baan




Langs een groot stinkend zwavelmeer

Zwaveldampen vormen zwavelkristallen
We zijn er geweest, hebben langs een groot stinkend zwavelmeer gewandeld en eerder nog ontzettend leuk gekletst met een heerlijk jong en enthousiast Nederlands stel (anekdote: die knul was helemaal onder de indruk van Marleen’s kuitspieren, toen wij soepeltjes een steil hellinkje deden om een mini-geiser te filmen - klik!), foto's gemaakt en ontzettend lekkere koffie gedronken (klik!). Klaar en nu die trap af, zou Hans de Jong zeggen!

Laatste avond op Willowhaven, Lake Rotorua


De Coromandel

Veel geprezen, de loftrompet over gestoken, zowel door kiwi's (van het menselijke soort) als door toeristen. De Coromandel, een gebied dat je gezien moet hebben, zeggen ze. Vorige keer dat we dat hoorden klopte het en waren we helemaal overdonderd door Milford Sound. Dus waarom zou het deze keer niet kloppen?

Maar ja, ook de Coromandel is in onze ogen niet meer volledig wat het had kunnen zijn. Op de route langs de kust zien we landinwaarts vooral heel veel productiebos en kaalslag. De kusten zijn mooi, in feite is de situatie hetzelfde als in the Catlins op het zuidereiland: niet te veel landinwaarts kijken ….


Hot water beach

Een toeristentrekker van jewelste! Ga rond laag water naar het strand, graaf iets hoger dan de branding een kuiltje, wacht tot dit zich gevuld heeft met warm water en ga daar met je gat in zitten. Alleen, met je gezin of je hele familie. Je kunt ook een achtergelaten kuiltje kapen!


Het strand vóór Hot Water Beach


Lachen! Wel oppassen, want op sommige plekken is het water gloeiend heet! Videobeelden? Hier: klik!


Cathedral Cove

Wat ons betreft de absolute topper van de Coromandel. Eentje van het soort: je moet er wel wat voor doen maar dan heb je ook wat! Moet je gezien hebben! We overnachten op een veel te dure camping (type twee receptionistes achter een dure balie, fastfood, WiFi voor een vermogen, samengevat: weinig voor veel). We weten dan ook niet hoe snel we weg moeten zijn, staan voor dag en dauw op en lopen in het donker een uur langs het strand en via routes over kliffen naar de Cove.



Hier schieten superlatieven te kort. Marleen maakt foto's van wereldklasse (vindt Hans) en samen genieten we in stilte van dit wondertje.


CATHEDRAL COVE


Cathedral Cove

Cathedral Cove, Coromandel


Cathedral Cove, Coromandel
Cathedral Cove


Cathedral Cove, Coromandel

Hierna eerst even uitgebreid bijkomen (hè hè) en lunchen in een parkje aan de kust.



Daarna rijden we dwars door het schiereiland naar de westkust - we zijn verwend met écht bos en zien in de productiepercelen geen schoonheid meer. De lage rotskust naar het zuiden toe is echter mooi en bijzonder grillig, ligt pal aan het water en is op veel plekken flink beschadigd. We hebben een bijzondere camping gevonden, althans: mooi plekje en mooie prijs: NZD 10,- als we direct betalen, 15,- als we dat de volgende dag doen. Het biljet van 10,- verdwijnt fluks in de zakken van de uitbater, een bonnetje zit er niet in … Tapu Camp. Een echte aanrader!

Tapu Camp, the Coromandel, Nieuw Zeeland
De voorlaatste camping in Nieuw Zeeland
De volgende dag is het bloggen en foto’s in de cloud zetten (doen we zoals vaker in een public library, deze keer in Tha) en dan doorrijden naar onze allerlaatste camping in Nieuw Zeeland.


De verte lonkt ...

Daarna is het op naar Auckland, de huurauto inleveren en met de bus naar ons rendez-vous punt met first cousin Pieter. Na de lunch gaan we verder naar zijn huis, waar nicht Maureen al op ons wacht. We genieten nog twee nachten van hun gastvrijheid, gaan de laatste avond gezellig in de Club uit eten, maar dan is het tijd voor een laatste goodbye. Super leuk hen ontmoet te hebben! Piet zet ons af op de luchthaven. Het inchecken gaat soepel: deze keer geen biosecurity! Onze vijf maanden Nieuw Zeeland zitten er bijna op.

Achteraf is het, zoals altijd, snel gegaan. Toch zijn we voldaan over de lange periode dat we van de kiwi’s, hun land en hun toeristen hebben kunnen genieten - ondanks de aantasting van het natuurlijke ecosysteem die zijn weerga niet kent,  blijft Nieuw Zeeland een land om te bezoeken met uitzonderlijke mogelijkheden om van de natuur te genieten. Het is een groot en groots land! Tijdens onze reis hebben we 24 keer in een hut geslapen, meer dan honderd keer in ons autootje, in de tent op commerciële campings, DOC campings, of gewoon ergens voor niks, 16 keer in een hostel, hotel of AirBnb, zes keer bij Piet en Maureen.

Ontelbare keren genoten van de tui, bell bird, fantail, tomtit en South Island Robin. En de lekkerste koffie? Rotorua. Lekkerste punt gebak? Richmond, naast de Pak ‘n Save. Beste camping? Mawley’s in Masterton. Mooiste slaapplekje: aan de Stille Oceaan. Mooiste multi day hike? Nelson Lakes. Mooiste plek: twijfel tussen Milford Sound en Cathedral Cove. Mooiste brievenbus? Deze:

De winnende brievenbus

En nu? Klaar!

De volgende bestemming lonkt: Hawai’i.