Argentinië of toch Spanje?
Sierra de Mancayo
Sierra de Moncayo: over een verrassing gesproken! Voor óns lag de Sierra gewoon ongeveer op een aardige route richting Extremadura, een gekleurd bergachtig plekje op de kaart met aantrekkelijke beschrijvingen in Park4Night!
De nacht wordt doorgebracht op het picknick-gedeelte van het gesloten plaatselijke zwembad in Añon de Moncayo. Goed geslapen, belangrijk, want we gaan een mooie tocht over de graat van de Sierra lopen, inclusief dat inmiddels bekende hoogte-dingetje van Marleen.
 |
| Topprestatie! |
Het waait die dag stevig, maar het overige weer is prima. Zon, wolken, mist - ingrediënten voor prachtige momenten. Soms een horizon die schijnbaar onpeilbaar ver weg is, dan weer vallen dichte mistbanken als dekens over ons heen.
 |
| Daar gaat de route! |
 |
| Een mistflard drijft binnen |
 |
| In de verte: Castillos de Herrera |
Verderop, in het verlengde van de graat, zien we een interessant stukje bergmassief. We hadden het bijzondere verschijnsel al vanaf de overnachtingsplek gespot, maar nu het dichterbij is, is duidelijk dat we er naar toe móeten! De Castillos de Herrera. De start van de route is bij Talamantes, een stuk verderop, dus rijden we 's middags die kant al op: een beetje aparte parkeerplaats buiten een dorpje, waar we best last van vliegen hebben.
Eerst een nachtje slapen en dan gaan we los. Het wordt wel weekend - misschien zijn we niet alleen….
Moscas in Mancayo
Even voorbij het einde van het dorp raken we aan de praat met een oudere man die zijn mooie herdershond aan het uitlaten is. De man heeft een stuk muggengaas onder zijn hoed geklemd, zodat hij rond z'n hoofd en nek geen last van de vele vliegen heeft. Hij adviseert ons, om het eerste stuk van de wandeling de officiële route langs de rivierbedding te mijden en een, iets hoger gelegen, alternatief te nemen. Wel vliegen, maar een stuk minder. Doen we!
¡Una cantidad increíble de moscas!
We lopen verder omhoog, ons doel komt steeds dichterbij en wordt steeds mooier! Eén dingetje: vliegen klik!
 |
| Castillos de Herrera |
Maar dan de Castillos: Hans vertelt: klik!
Het aantal vliegen per kuub lucht neemt ook toe, gelukkig landen ze alleen op ons lijf wanneer we even stil staan.
En dan zijn we op het, zo op het oog, belangrijkste doel van de wandeling: het zadel naast Alto del Piccarón, een dik 150m hoge puist.
Koffietijd! Denk je even rustig te kunnen gaan zitten, blijkt het tóch een druk weekend te zijn: honderden vliegen willen niets anders dan graag een stukje gezelligheid meepikken. Overdreven? Check deze foto:
 |
| Gezellig! |
Tussen het wegwapperen van vliegen door, doen we een soort van genieten van de koffie, beetje lastig want echt gefocust genieten met in één hand een beker met het kostbare warme goedje (de een zwart, de ander met melk), terwijl de andere hand links, rechts, boven, onder én daartussenin aan het meppen is en daarbij niet de beker raakt… zwaar leven!
Even later krijgen we gezelschap van twee leuke en knotsgekke Spanjaarden, Ana en Carlos. Zie foto.
 |
| En Peter M, let op het T-shirt van Hans! 😂😉 |
Bijzondere foto? Valt mee: tijdens het gesprekje (Spaans, Engels, handen & voeten) ging de telefoon van Thomas over. Ringtone: snoeiharde trashmetal. Vandaar.
Niets is voor de eeuwigheid, dus vervolgden we even later ons rondje. Na een goed uur kwam de volgende verrassing letterlijk om de hoek: Collado del Campo.
Een setje heuvels waarvan de bovenlaag is geërodeerd toont gesteente met prachtige kleuren. Vanwege het harde licht is het lastig fotograferen, maar Marleen doet haar best!
 |
| Oogvlek-sint-jansvlinder (Zygaena carniolica) |
 |
| Collado del Campo |
In de kleine cabaña van de lokale wandelvereniging doen we een wat late, maar vrijwel volledig vliegenvrije lunch. Wat een genot!
 |
| Bidsprinkhaan I'm watching you! |
Daarna is het rapidemento terug naar Talamantes, naar de auto, weg (van de) vliegen. Op ons gemak rijden we in twee dagen naar Arévalo. Wat is daar nou weer te doen? Niets bijzonders, alleen worden er twee zeer natte dagen verwacht dus gaan we lekker in een appartementje. Piso María wordt het. Krijgt een 10 van ons, écht 100% compleet. Lekker douchen, filmpjes kijken, wasje doen, goed slapen en daarna zijn we weer helemaal fit voor de volgende prachtige Sierra.
Arévalo is op zich wel een aardig stadje, er wordt veel gerestaureerd, vooral de woningen die als erkers-op-palen uit de overige bebouwing steken, vallen op. En daarbij hebben we het maar even niet over de bouwvallige staat van de palen... Bij ons zou het allemaal afgekeurd worden.
 |
| Arévalo |
 |
| Even de armspieren trainen, geen bokkensprong, gewoon even omhoog duwen! E'm snak'n!😉😂 |
Bijna in het midden van het grote Iberische schiereiland, beetje links, beetje naar boven, ligt een langgerekte bergketen: Sierra de Gredos. Ook zo ongeveer de noordgrens van de Extremadura, maar daarover in het volgende blog meer. Eerst de Gredos, eigenlijk eerst onderweg naar de Gredos. We passeren Ávila en zien in de verte zwarte heuvels opdoemen.
 |
| Sierra de la Paramera |
Het is het geblakerde gebied van de Sierra de la Paramera, waar in augustus van dit jaar nog bijna onbeheersbare natuurbranden hebben gewoed. Hier is een kleine impressie: klik!
Sommige bewoners hebben het vuur tot angstig dicht bij hun huis zien komen. Afschuwelijk.
Een eind verder vinden een mooi plekje om te overnachten, aan een klein stroompje dat op een paar meter achter ons voorbij vliedt.
Dan horen we paardenhoeven, je denkt héél even hieraan: klik! maar dan komen er twee onvervalste caballeros aan! De goedheiligman is er niks bij.
De mannen te paard vertellen ons dat een eindje verderop een mooi stukkie te zien is, met de typisch granieten ondergrond waar de Gredos om bekend staat. We gaan kijken en het is echt een verrassing van jewelste! Drie foto's en een video (klik!) van Pozo de Valdehascas.
 |
| Pozo de Valdehascas |
De volgende dag rijden we naar het tweede Plataforma de Gredos, waar de wandeling naar Laguna Grande start. Het pad is verrassend: een groot stuk is onregelmatig geplaveid met platen en blokken graniet.
 |
| Sierra de Gredos |
Zo loop je écht over stukken Gredos!
Op het hoogste punt van de wandeling komen we nog wat niet-overstekend wild tegen.
 |
| Spaanse steenbok |
Hartstikke leuk & mooi natuurlijk, maar niet natuurlijk want: veel te tam. Het normale vluchtgedrag is er blijkbaar uitgevoerd!
Het wordt gaandeweg de middag toch nog druk op de route, ook al is de Refugio aan het meer gesloten en moet iedereen met zelf meegenomen boterhammetjes en drankjes zien rond te komen. Nog even een video (klik!) en dan de foto's:
 |
| Laguna Grande - Sierra de Gredos |
Na een verdiende pauze lopen we terug naar de auto en verlaten dan dit gedeelte van de Gredos. We rijden verder naar het zuidwesten, het gedeelte van Spanje dat al heel lang op ons verlanglijstje staat: de Extremadura.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten