Himalaya trekking - Helambu, Gosainkund, Langtang

Op pad! Helambu - Gosainkund - Langtang

Een blog in delen - vanaf Chisipani tot Syābru Besi hadden we geen internetverbinding. Om het allemaal een beetje leesbaar te houden hebben we het blog over de trekking in de Himalaya in tweeën gesplitst. Daarna komt nog het blog over onze avonturen in Kathmandu en omstreken.

Eerst nog even terug naar Kathmandu

In het vorige blog schreven we over de drukte in Kathmandu en dat, hoewel alles door elkaar loopt en rijdt, er blijkbaar een systeem gevonden is dat werkt. 

Straatbeeld van Thamel, Kathmandu

We hebben daar nog een voorbeeld van. Om ons visum te verlengen gingen we een stuk met de taxi. Op een gegeven moment moesten we op een T-splitsing naar rechts, alleen mocht dat niet: doorgetrokken streep (in Nepal wordt links gereden). Dus een kleine honderd meter naar links, en toen heel rustig omkeren naar het midden toe, heel rustig over de streepjes, langzaam de brommers, motoren en auto's de gelegenheid geven om uit te wijken en zo plaats te maken. Eén vloeiende beweging, alsof twee rivieren rustig samenkomen. Geen getoeter, geschreeuw of het Nepalese equivalent van de opgestoken middenvinger. Leg maar eens uit waarom dat bij ons in Nederland onmogelijk is.
Nog iets wat in Nederland vrijwel onmogelijk is: het door (meestal mannelijke) volwassenen voortdurend geschraap van de keel gevolgd door een vette rochel op straat. Ontzettend goor. En als je neus snuiten niet helemaal goed lukt, dan veeg je het restant gewoon aan een lantaarnpaal af! 😈

Sundarijal - Chisapani

Met het ontbijt van Guesthouse Cecile comfortabel in de maag, pakken we de laatste spullen in de rugzakken. Vandaag gaat de trek beginnen: van Sundarijal dwars door het Shivapuri National Park. Dat moet een natuurparadijs van de eerste orde zijn, met meer dan 100 endemische vogelsoorten, orchideeën, nevelpanters, zwarte beren, en van alles meer. Dat wordt smullen, hopelijk niet van ons!

De weg voert eerst langs een klein legerkamp, waarna we een aardig watervalletje passeren. De foto stond onderaan het vorige blog, maar vooruit, we zijn de kwaadsten niet:

Waterval bij de start van de Helambu trek

Shivapuri National Park

Wat direct opvalt is de grote hoeveelheid afval langs het pad, voornamelijk plastic flesjes en chipszakjes. Het verstoort het beeld van een natuurparadijs enigszins - gelukkig komen we even verderop de toegang tot het park tegen, waar we de entreekosten betalen en een groot bord zien: “Plastic free zone”. Dat belooft wat!

Niets bleek minder waar. Vrijwel de hele weg blijft de rommel de idylle verstoren. Hoewel bij de ingang duidelijke huisregels over het omgaan met afval stonden (meenemen en/of in de (schaarse) afvalbakken gooien), hebben we de indruk dat vooral de toeristen zich daar aan houden en dat de Nepalese wandelaars het spul gewoon laat vallen. Later zal blijken dat je op het gedeelte Helambu - Gosainkund van deze trail niet kunt verdwalen: je volgt gewoon het afval ….

De hele route door Shivapuri National Park blijkt feitelijk door de bewoonde wereld te gaan. We passeren tal van huisjes en hebben eigenlijk geen moment het idee dat we in de bush-bush lopen.

Powernap 

Onderweg stoppen we bij een restaurantje voor de lunch. De eigenaresse is niet bijzonder spraakzaam maar kan wel lekkere Dhal Bat klaarmaken. Opgefrist en aangesterkt gaan we verder over het pad naar Chisapani. Wanneer we het hoogste punt van de dag gepasseerd hebben is het een paar honderd meter naar beneden om dan via een checkpoint het park te verlaten.

In Chisapani zagen we voor het eerst wat de aardbeving van 2015 heeft aangericht. Natuurlijk hadden we al gelezen over de verwoestingen in het Langtang gebied, rond Manaslu en in Kathmandu, maar nu konden we het met eigen ogen zien.

Chisipani na de grote aardbeving

De route in Chisipani loopt langs dit voormalige hotel

De accommodatie beviel uitstekend en bood bovendien de gelegenheid om onverwacht te (video)appen!

Vervolg van de Helambu trail richting Gosainkund

Na een dagje ingelaste rust vervolgen we de trek naar Chipling en Kutumsang. Onderweg krijgen we van een jochie route-aanwijzingen voor een shortcut, en wat had die knul gelijk! Een groepje Chinezen dat iets voor ons liep, kwam ruim drie kwartier nadat wij bij ons Guesthouse aangekomen waren, langslopen ...

Ama Yangri Guesthouse & Restaurant wordt door een gezellige familie gerund. Hans eet hier zijn dikste pannenkoek ooit (video: klik!).

Kutumsang

De lodge in Kutumsang

Kutumsang is een klein dorpje dat voornamelijk uit lodges bestaat waarvan een groot deel nog in aanbouw of herbouw is: de aardbeving heeft hier enorm huisgehouden. Onze lodge, Mountain View, wordt met Duitse subsidie weer opgebouwd en opgeluxed (wij hebben een eigen wc en warme douche). Heel ver weg zien we de eerste echt hoge toppen, een achtduizender in Tibet!

Maïs drogen

Niet onverwacht merken we dat de hygiëne in deze trek anders is dan in Nederland. Vergelijkbaar met in Griekenland, mag het gebruikte wc-papier niet doorgespoeld worden, maar hoort het in een apart emmertje. Anders dan in Griekenland kan het zijn dat je pech hebt en dat de gebruikte papiertjes van de vorige huurder je nog vrolijk aanstaren…

Vanaf Kutumsang worden de avonden en nachten merkbaar kouder. Voor de nacht bieden één of twee kruiken voor Marleen uitkomst (de kruiken zijn trouwens aluminium drinkflessen. Het ‘s ochtends afgekoelde water kan zo in de Camelbak. Tip van Marijke, de zus van Marleen).

En de avonden? Die komt ze op geheel eigen wijze warmpjes door … video: klik!

Ook in Kutumsang blijven we twee nachten, omdat we de tweede dag willen gebruiken voor een practise run naar boven de 3000 meter: een hoogte waarop Marleen in het verleden enorme last van hoogteziekte kreeg. Daarover straks meer. Het is ook een van de redenen waarom we de hele trek proberen niet meer dan 500 meter per dag te stijgen, om te kunnen acclimatiseren.

De practise run ging redelijk, een steile klim weliswaar, met Marleen enigszins benauwd af en toe. Onderweg kwamen we nog een stel Nepalese gidsen tegen die ons complimenten gaven over wat we deden, met volle bepakking zonder dragers de trek wandelen. En dat op onze leeftijd! We moesten op de foto!

We passeren lodge Ever Green View op 2975 m en beloven de uitbater de volgende dag terug te komen. Het blijkt een zeer eenvoudige lodge maar ondanks dat voor ons een topper vanwege de eindeloze zorgzaamheid van onze gastheer. Hij had trouwens zijn broer op bezoek, die had hij maanden niet gezien - de boys hebben een flink deel van de middag zitten bieren en lachen!

De dagen hierna blijven we krasse vijftigers en sjouwen we door. Het zit blijkbaar in zijn genen, want Hans voelt zich nog steeds op elke hoogte pico bello! (video: klik!).

De trek gaat door naar steeds grotere hoogten, waarop je in Europa al dik in het besneeuwde hooggebergte zou zitten. Hier is alles nog groen, alleen wordt het vooral ‘s nachts nu echt koud. Enkele dagen later komen we na een aantal kilometers zinloos heuvelen (terminologie © Rob van Zoest, vroegere collega van Hans bij RIKZ) en het via een houten bruggetje oversteken van een riviertje (zie Marleen swingen, video: klik!) aan in Phedi. Vergeleken met de vorige lodge in Gopte (Namaste Hotel & Lodge, hartstikke leuk) is Blue Star Hotel in Phedi een wat koude dooie boel. En ook nog eens op 3730 meter! We blijven opnieuw twee nachten, nu voor een practise run naar de 4300 meter. Overmorgen staat immers de lange klim naar de Laurebina pas op het menu. Marleen heeft er vertrouwen in, we gaan het zonder dragers doen. Toch heeft de hoogteziekte bij haar al langzaam maar zeker toegeslagen!

Marleen - hoogteziekte

We lopen eigenlijk redelijk goed naar de 4300, doen een tukkie tussen de resten van een gebouwtje en gaan na de afdaling en het warme eten vroeg naar bed. We willen de echte klim om 05:30 starten!

Het lijkt de volgende morgen goed te gaan. Het weer valt wat tegen, het is al snel bewolkt aan het raken. Sneller dan de dag ervoor zijn wel op het tussenpunt en hoeven we ‘nog maar’ 400 meter omhoog, naar 4710 meter. Voor Marleen wordt het helaas een zware, pijnlijke tocht. De hoogteziekte heeft haar ondanks de voorbereidingen flink te pakken. We hebben het vermoeden (wat later door een helikopterpiloot aan de hand van de symptomen min of meer wordt bevestigd) dat Marleen een vorm van Pulmonary edema heeft, ofwel: “vocht achter de longen”. Dit zorgt voor de pijnlijke ademhaling en het luchtgebrek. Met het doorzettingsvermogen dat haar kenmerkt, loopt ze toch naar boven en weer bereiken we een hoge pas eerder dan verwacht. Video: klik!

Marleen op de Laurebinapas.

Happy Hikers!

Afdalen naar Gosainkund

De beloning is daar: de prachtige heilige meren van Gosainkund. Het weer is mysterieus. Video: klik!î

We checken in bij het gezellige hostel Namaste, eten heerlijke knoflooksoep (een traditie de laatste dagen) en rusten de rest van de dag heerlijk uit.

Opgezwollen koppie: hoogteziekte!

Ideale brandstof: gedroogde yak-poep

Gosainkund en Laurebina: eindelijk de Himalaya

Een zonovergoten morgen!

De bergen en meren liggen er prachtig bij en bovendien staat ons een fijne afdaling te wachten. We lopen langs kale, steile hellingen en genieten met volle teugen.

Gosainkund bij ochtendlicht

Het laatste meer van Gosainkund 

Vertrek uit Gosainkund richting Laurebina

Onderweg naar Laurebina 

Enorm weids, prachtig licht. Tijdens de afdaling naar Laurebina (video: klik!) krijgen we al de eerste - deels door wolken verhulde - blik op de Himalaya-toppen. Hans raakt ontroerd door de aanblik van de Annapurna, een berg waar hij meer dan veertig jaar geleden de eerste verhalen over las. Video: klik!

Morning View in Laurebina is ons door collega-reizigers aangeraden en bevalt prima. De volgende ochtend krijgen we waar we al die tijd op hebben gehoopt: een onbewolkte lucht en een horizon-breed ongestoord uitzicht op ongekende schoonheid. Vanaf zonsopkomst tot dik na het ontbijt staan ze voor ons te schitteren: Annapurna I en III, Manaslu, Ganesh Himal, Shisha Pangma, Langtang Lirung, en al hun prachtige vrienden en vriendinnen er tussenin. (Net als altijd kun je de foto's vergroten door er op te klikken).

Eerste zonlicht op Annapurna Himal (links) en Ganesh Himal (midden)

Annapurna en Manaslu (piek aan de rechterzijde)

Ganesh Himal

Langtang range

Hotel Morning View

Langtang Lirung

Als extra cadeautje nog even een video: klik!

Laurebina naar Thuyo Syābru

De afdaling naar Thuyo Syābru mocht er wezen: 1700 m strak naar beneden. Wanneer we ook nog eens een afslag missen wordt het bovendien een lange tocht. Toch heeft het z’n voordelen gehad. We hebben retourinstructies van een groep Nepalese jongelui gekregen (die drie keer hetzelfde zeiden, wat hier overigens zeer gebruikelijk is), we zijn door een prachtig bos gelopen en we hebben een leuke groep Amerikaanse studenten ontmoet, die samen met hun prof op studiebezoek in deze streek waren. Later gingen ze in het dorp van hun gids nog helpen klussen. We zijn de groep verschillende keren tegengekomen, echt heel leuk spul! De prof wist onze eerdere waarneming van inheemse edelweiss (!) bij Gosainkund te bevestigen (waarbij hij en passant en tot Hans zijn voldoening zei dat er twee soorten bestonden, de Europese en de Aziatische). Toen een van de studentes later de begintune van The Sound of Music zong, kon dit deel van de wereldreis voor Hans al helemaal niet meer stuk!

Thuyo Syābru

We bereiken het dorp van bestemming en zien ook hier veel lodges - nieuw, in aanbouw of onbewoonbaar. De lodge die ons was aangeraden is op zich OK, alleen vinden we de eigenaar veel te veel pushen. Wanneer we iets verder een parasol op een soort van dakterras zien, besluiten we naar die lodge te gaan: Namaste Hotel & Restaurant. Een schot in de roos. We blijven drie nachten en het relaxen op het dakterras bevalt uitstekend. Een ochtend lopen we een mooi rondje in de buurt om vogels te spotten - het blijkt een klein vogelparadijsje. Helaas geen foto's.

Het Groene Kruis gebouw in Thulo Syābru

Wereldreizigers op een dakterras! 

Vrije dag dus lekker een spelletje spelen!

De tweede ochtend wordt heel bijzonder. We worden uitgenodigd om de jaarlijkse ceremonie bij te wonen waar de oudste dochter van het gezin beloofd voor de broers zorg te dragen. Om vijf uur ‘s ochtends zitten we met z’n allen in de gastenkamer. Er wordt voor het altaar van de Dalai lama gebeden, we krijgen speciale deegwaren, thee met melk, fanta, groente en gebraden kip. Daarna twee stippen op het voorhoofd, een bloem achter het oor en een bloemenkrans.

Het ochtend feestmaal. 

Moeder en dochter. 

De oudste zoon krijgt de tika 

Hans krijgt de tika

Oudste broer (rechts) en nieuwste broer (links)

De moeder van het gezin moest daarna naar haar vaders huis om daar de ceremonie opnieuw uit te voeren. Van nu af zijn we ‘broer en zus’ van dit gezin!

Het afscheid de volgende dag is bijzonder hartelijk, we gaan op weg naar de Langtang trail!